Duygusal yoğunluğu yüksek olduğundan Hollywood’un etinden sütünden her türlü faydalandığı şeylerden biridir Noel. Ancak bununla beraber çok az yapım bunun ağırlığı altından kalkabilmekte ve duyguları öldürmeden, sömürüldüğünü hissettirmeden konuyu işleyebilmekte. Çünkü önce Noel’e uygun bir hikayen olacak, sonra o duyguyu yaşatabilecek karakter ve kurguyu yapacaksın ve en nihayetinde izleyenlerde birlik, beraberlik duygusunu verebilecek mesajın da tüm bunlarla uyuşacak… Kısacası zor iş…
Benim bugün izleme fırsatını yakaladığım, 2004 yılında vizyonda yer alan The Polar Express ise yine aynı bilindik Noel konusunu, kendine has hikayesi ve görsel efektlerle birleştirip bu işin altından kalkmış. Noel’e ve doğal olarak Noel Baba’ya inanmayan bir çocuğun zamanla bir masal tadı yakalayan hikayesi hem çocuklar hem de büyükler için kolayca kapılabilecek narin mesajlarla dolu. Gerçek hayattan masalsı kısma geçiş o kadar iyi kurgulanmış ki insan bunun bir yerde, bir şekilde olabileceğini düşünüyor. Yine görsel efektlerin de bunda katkısı büyük; sanal bir dünya çizmek yerine çizgilerini gerçek dünyadan alan sahneleri tercih etmişler. Bunun yanında yönetmen Robert Zemeckis, basit ve yüzeysel sahneler yerine derin ve karmaşık sahneler tercih ederek filmin biraz da büyüklere hitap etmesini sağlamış. Bu konuda elbette Tim Burton’un tadını yakalayamasa da bazen sahnelerin derinliğinde yaratıcılığın dozuna şaşılabiliyor ve film böylece izlenmesi kolay, basit ve eğlenceli bir yapım haline gelmiş.
Filmde bahsedilmesi gereken bir diğer nokta ise karakterler. Film animasyon olsa da filmde yer alan tipler oyuncuların bire bir kopyası yapılmak suretiyle canlandırılmış. Kondüktörü ve esas çocuğu oynayan Tom Hanks’i zaten hemen tanıyabiliyoruz; bunun yanında Two and a Half Man’in half man’i Angus T. Jones da filmde yalnızlık paylaşılmaz tribindeki çocuk rolünde karşımıza çıkıyor. Oyunculuk konusunda olumlu şeyler söyleyemesek de (zaten animasyon oyunculuk hakkında ne söylenebilir ki) sıcak, samimi, tatlı bir film olmuş… Böyle uzun kış gecelerinde ailecek oturup izlenilebilecek ve tadına doyulmayacak bir film. Şiddetle tavsiye edilir.
Benim bugün izleme fırsatını yakaladığım, 2004 yılında vizyonda yer alan The Polar Express ise yine aynı bilindik Noel konusunu, kendine has hikayesi ve görsel efektlerle birleştirip bu işin altından kalkmış. Noel’e ve doğal olarak Noel Baba’ya inanmayan bir çocuğun zamanla bir masal tadı yakalayan hikayesi hem çocuklar hem de büyükler için kolayca kapılabilecek narin mesajlarla dolu. Gerçek hayattan masalsı kısma geçiş o kadar iyi kurgulanmış ki insan bunun bir yerde, bir şekilde olabileceğini düşünüyor. Yine görsel efektlerin de bunda katkısı büyük; sanal bir dünya çizmek yerine çizgilerini gerçek dünyadan alan sahneleri tercih etmişler. Bunun yanında yönetmen Robert Zemeckis, basit ve yüzeysel sahneler yerine derin ve karmaşık sahneler tercih ederek filmin biraz da büyüklere hitap etmesini sağlamış. Bu konuda elbette Tim Burton’un tadını yakalayamasa da bazen sahnelerin derinliğinde yaratıcılığın dozuna şaşılabiliyor ve film böylece izlenmesi kolay, basit ve eğlenceli bir yapım haline gelmiş.
Filmde bahsedilmesi gereken bir diğer nokta ise karakterler. Film animasyon olsa da filmde yer alan tipler oyuncuların bire bir kopyası yapılmak suretiyle canlandırılmış. Kondüktörü ve esas çocuğu oynayan Tom Hanks’i zaten hemen tanıyabiliyoruz; bunun yanında Two and a Half Man’in half man’i Angus T. Jones da filmde yalnızlık paylaşılmaz tribindeki çocuk rolünde karşımıza çıkıyor. Oyunculuk konusunda olumlu şeyler söyleyemesek de (zaten animasyon oyunculuk hakkında ne söylenebilir ki) sıcak, samimi, tatlı bir film olmuş… Böyle uzun kış gecelerinde ailecek oturup izlenilebilecek ve tadına doyulmayacak bir film. Şiddetle tavsiye edilir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder